පසළොස් වසරක හැංගුණ මතක

ගම්පහ බණ්ඩාරවත්ත  ම‍ංසන්දිය වෙත ලඟා වෙත්ම පෙර අත් නොවිඳි අමුතුම මිහිරියාවකින් මසිත ඔද්දල් වන්නට පටන් ගත්තේ මටත් හොරාය. පහුගිය අවුරුදු පහළොව පුරාවට මවිසින් එකී බණ්ඩාරවත්ත මං සන්දිය අනේක වාරයක් පසුකරනට ඇත. නමුත් ඒ කිසිම දවසක නොවිඳි මේ සුන්දර හැඟීම මසිතේ ඇතිවීමට මෙදින සුවිශේෂී  දිනයක්ම විය.

ජීවිතේ කාලයක් පුරාවට හිතේ කොනක තැන්පත්වී තිබුණු ආදරයක් සොයා මා පියනඟන මොහොතක මසිත එපමණටම සතුටින් පිරී ඉතිරී යාවියැයි මම කිසිම දිනක නොසිතුවෙමි. සැබැවින්ම මම ඈ කරා ගියෙමි. පසළොස්වසරකට පසු ඈ දැකගන්නට ගියෙමි. ඇගේ සෙනහස විඳගන්නට ගියෙමි. හිත්කොනක තැන්පත් වී තිබුණු උතුරා යන සෙනහසත් , ආදරයත් කැටුව ඇගේ සුවදුක් විමසන්නට ගියෙමි.

මියැදෙන්නට බලා ඉඳපු ආදරයද මේ...

පසුගිය කාලයේ ජීවිතයේ සිදු උනු හැලහැප්පීම් රාශියක  කටුකත්වයත් එනිසා ඇති වූ හිස්බවත්, දරාගත නොහැකි තනිකමත් කරපින්නාගත් මා නුවර පැමිණියේ එකම එක අරමුණක් හිතේ පෙරදැරිවය.. අතීතයේ දවසක මා දිවියේ තාවකාලික නවාතැනක් බවට පත්ව තිබුණු මහනුවර නගරයට මම බොහෝ ඇලුම් කලෙමි.  තරමක හෝ අස්වැසිල්ලක්, සැනසීමක් නුවර අහස යට මට හිමිවන බැව් මම විශ්වාස කළෙමි.. එදා මෙන්ම අදටද නුවර අහස මට සිසිල්ය..සුවදායකය.. කිසිදු අරමූණකින් තොරව  දුක් සෝ සුසුමන් මැද ගෙවුනු ජීවිතයේ තනිකම තව දුරටත් දරාගත නොහැකි තැන මේ ගමන පැමිණියද ඒ ගමන පුරාවට මටත් හොරා පිටවුණු පසුතැවීමේ සුසුමන් අනන්තය, අප්‍රමාණය.

උදේ සිට, සිව් වසරකට සෙවණ දුන් පේරාදෙණිය සරසවියේත්, පේරාදෙණිය නගරයේ සහ මහනුවර නගරයේත් ඉබාගාතේ සැරි සරමින් අතීතයේ කළ කී දෑ  මෙනෙහි කරමින් ශෝකබරිතව වියැලුනු සිත් කතරට සිහින් සතුටක වැසි බිඳු ලබා දීමේ අසාර්තක උත්සාහයක නියැලුණෙමි. සැඳෑවේ දළදා වහන්සේ වැඳපුදාගැනීමෙන් අනතුරුව යම් කිසි අස්වැසිල්ලක් ලද්දෙන් නැවත කොළඹ බලා යාමට මම තීරණය කළෙමි.